تنهایی - بسوز... این همه آتش سزای توست

آن که کرده وى به جایى‏اش نرساند ، نسب او را پیش نراند . [ و در روایت دیگرى است : ] آن که گوهر خویشش از دست شود ، بزرگى تبار وى را سود ندهد . [نهج البلاغه]

تنهایی - بسوز... این همه آتش سزای توست
	خانه \| ارتباط \| مدیریت \|بازدید امروز:705

ایدین :: 83/12/27:: 1:26 صبح
تنهایی در بستر تنهایی شب تا به سحر بیدار مانده بود و من، غرق رویای شیرین دوست داشتنها با هم بودنها آسمان دلم پر ستاره بود ماه در کنارم آرمیده بود به هر کجا که می نگریستم روشنایی بود و نور تلاءلو مهتاب آه رویای قشنگ با تو بودن در سپیده دم بیداری شب آرام در کنار بسترم خوابیده بود
نظرات شما ()