آرزو - بسوز... این همه آتش سزای توست

در گذشته مرا برادرى بود که در راه خدا برادریم مى‏نمود . خردى دنیا در دیده‏اش وى را در چشم من بزرگ مى‏داشت ، و شکم بر او سلطه‏اى نداشت ، پس آنچه نمى‏یافت آرزو نمى‏کرد و آنچه را مى‏یافت فراوان به کار نمى‏برد . بیشتر روزهایش را خاموش مى‏ماند ، و اگر سخن مى‏گفت گویندگان را از سخن مى‏ماند و تشنگى پرسندگان را فرو مى‏نشاند . افتاده بود و در دیده‏ها ناتوان ، و به هنگام کار چون شیر بیشه و مار بیابان . تا نزد قاضى نمى‏رفت حجّت نمى‏آورد و کسى را که عذرى داشت . سرزنش نمى‏نمود ، تا عذرش را مى‏شنود . از درد شکوه نمى‏نمود مگر آنگاه که بهبود یافته بود . آنچه را مى‏کرد مى‏گفت و بدانچه نمى‏کرد دهان نمى‏گشود . اگر با او جدال مى‏کردند خاموشى مى‏گزید و اگر در گفتار بر او پیروز مى‏شدند ، در خاموشى مغلوب نمى‏گردید . بر آنچه مى‏شنود حریصتر بود تا آنچه گوید ، و گاهى که او را دو کار پیش مى‏آمد مى‏نگریست که کدام به خواهش نفس نزدیکتر است تا راه مخالف آن را پوید بر شما باد چنین خصلتها را یافتن و در به دست آوردنش بر یکدیگر پیشى گرفتن . و اگر نتوانستید ، بدانید که اندک را به دست آوردن بهتر تا همه را واگذاردن . [نهج البلاغه]

آرزو - بسوز... این همه آتش سزای توست
	خانه \| ارتباط \| مدیریت \|بازدید امروز:577

ایدین :: 84/1/31:: 1:14 صبح
آرزو تابوت می بردش با خود کوچه باران داشت کوچه خیس می لغزید و فانوسهای بیچارگی زینتش بودند رسید به آنجا که نمام می شد آرزوهای پیچی در این نقطه بن بست انجا که پیرمرد خاطراتش را می نواخت ملعبه رقص کودکان تقصیر بلوغ سالها را دیده بود ترکهای ناسزاها را آشنا بود و انگشتان بد اقبالی را همسایگی می کرد لعنت های پیر مردمان و دلخستگی های جوانی پنجره هایش را آشنای مداوم بود تابوت می بردش با خود زن تنها نشسته بود از دور تیشه ها می نواختند جایی فرو می ریخت ................ .................... ..............................!!! دیگر کودکان بازی نبودند فقط تکه ای از بن بست مانده بود پیرمرد دیگر لعنت نمی کرد حالا او بی شمار پیچ داشت
نظرات شما ()