صادقانه ترین عشقی که قلب، همواره

در ژرفای برافروخته ی خود احساس کرده

هستی را با آهنگی پر شتاب

در رگها جاری ساخت.

 آمدنش امید هر روزه ی من بود،

و جدایی از او رنج هر روزه ام؛

بخت که از شتاب گامهای او می کاست

راه را بر جریان هستی در رهایم بسته بود.

 در خواب دیدم که عاشقی و معشوقی

سکوتی ناگفتنی است؛

پس ، بی پروا و مشتاق،

آن را مقصد حیات خود گرفتم.

 اما آنچه میان من و او جدایی افکنده بود

فضایی بود بس گسترده و بی روگاه،

و امواج سبز کف آلود اقیانوسی

پر خطر.

هر جای جنگل و بیابان

گذرگاه راهزنان بود؛

چه خدایان قدرت و حقیقت،اندوه و خشم

میان دو روح ما جدایی افکنده بودند.

 به کام خطرها رفتم؛سدها را ناچیز انگاشتم؛

نشانه هایی فرا راه خود دیدم؛

از کنار هر آنچه تهدیدگر،آزاردهنده و برحذر دارنده بود

بی پروا گذاشتم.

 رنگین کمان من، شتابنده چون نور درخشید؛

پرواز می کردم چنان که در رؤیا،

زیرا که نوباوه ی رگبار و روشنایی

شکوهمندانه در برابر دیدگانم ظاهر شده بود.

 آفتاب آن شادی لطیف و پر شکوه

از فراز ابرهای تیره ی رنج همچنان می تابد

و اکنون از هجوم مصائب، هر چند انبوه و خوفناک،

مرا باکی نیست.