دوباره تنها شده ام, دلم دوباره گرفته است. چرا هیچ کودکی به من لبخند نمی زند؟ چرا هیچ غنچه ای به یاد من باز نمی شود ؟

وهیچ بارانی از ناودان های شکسته ی خانه ام عبور نمی کند؟

خدایا! دلم دوباره هوای تو را کرده است. خودکارم را از ابر پر می کنم و برایت از باران می نویسم.

یادم از بال های فرشتگان در کنارم می افتد و گل های داوودی که لحظه هایم را مترنم می کنند. به یاد شبی

می افتم که تو را در میان شمع ها دیدم. پروانه هایی را دیدم که از تو خبر می دادند. دوباره می خواهم به سوی تو بیایم.

تو را کجا می توان دید؟ در آواز شب آویزهای عاشق؟ در چشمان آهوی مضطرب؟ در شاخه های یک مرجان قرمز؟

در سلام دختر بچه ای که تازه نام تو را یاد گرفته است؟ یا در شعر نیمه تمام شاعری که دیشب برای همیشه سکوت کرد؟

دلم می خواهد وقتی باغ ها بیدارند برای تو نامه بنویسم و از سیب هایی که هیچ گاه به دیدنم نیامده اند, گله کنم.

دلم می خواهد تو نامه هایم را بخوانی و جواب آنها را به نشانی همه ی غریبان جهان بفرستی.

دوباره تنها شده ام. کاش می توانستم تنهایی ام را برای تو معناکنم و از گوشه های افق برایت آواز بخوانم.

کاش می توانستم در بیشه ای گمنام زیر سایه ی شمشادها باشم.

کاش می توانستم همیشه از تو بنویسم. دوباره تنها شده ام. دوباره شب, دوباره تپش این دل بی قرار,

دوباره سایه ی حرف های تو که روی دیوار روبرو می افتد. دلم می خواهد همه ی آسمان ها کنار بروند,

دلم می خواهد همه ی دیوار ها پنجره بشوند و من تو را در چشمانم بنشانم.

دوباره شب, دوباره تنهایی و دوباره خودکاری که با همه ی ابرهای عالم هم پر نمی شود.

دوباره شب و دوباره یاد تو که این دل تنها را بیدار نگه داشته است.