از سکوت خاکستری

پر می کشم

به سرزمین طلوع

آنجا که همیشه

متورم می شود

نوک سینه ی کوهش

از داغ خورشید

و ابر خجالتی

رها می کند تنش را

در آغوش باد

آنجا

که های و هوی آدم ها

موسیقی زمان است

آنجا که دوستی

تعارف می شود

و خیال های سرد

نفس می کشند پشت نر ده ها

آنجا که هنوز

سیاهی از رنگ آبستن است

و کلاغ

آن گونه طبیعت را فریاد می زند

که من لمس اوج را

ای کاش

بالای آن کوه

روسریم را  

به باد بدهم

تا ببوسد گونه هایم

نارنجی نور را...