رز زرد - بسوز... این همه آتش سزای توست

در گذشته مرا برادرى بود که در راه خدا برادریم مى‏نمود . خردى دنیا در دیده‏اش وى را در چشم من بزرگ مى‏داشت ، و شکم بر او سلطه‏اى نداشت ، پس آنچه نمى‏یافت آرزو نمى‏کرد و آنچه را مى‏یافت فراوان به کار نمى‏برد . بیشتر روزهایش را خاموش مى‏ماند ، و اگر سخن مى‏گفت گویندگان را از سخن مى‏ماند و تشنگى پرسندگان را فرو مى‏نشاند . افتاده بود و در دیده‏ها ناتوان ، و به هنگام کار چون شیر بیشه و مار بیابان . تا نزد قاضى نمى‏رفت حجّت نمى‏آورد و کسى را که عذرى داشت . سرزنش نمى‏نمود ، تا عذرش را مى‏شنود . از درد شکوه نمى‏نمود مگر آنگاه که بهبود یافته بود . آنچه را مى‏کرد مى‏گفت و بدانچه نمى‏کرد دهان نمى‏گشود . اگر با او جدال مى‏کردند خاموشى مى‏گزید و اگر در گفتار بر او پیروز مى‏شدند ، در خاموشى مغلوب نمى‏گردید . بر آنچه مى‏شنود حریصتر بود تا آنچه گوید ، و گاهى که او را دو کار پیش مى‏آمد مى‏نگریست که کدام به خواهش نفس نزدیکتر است تا راه مخالف آن را پوید بر شما باد چنین خصلتها را یافتن و در به دست آوردنش بر یکدیگر پیشى گرفتن . و اگر نتوانستید ، بدانید که اندک را به دست آوردن بهتر تا همه را واگذاردن . [نهج البلاغه]

رز زرد - بسوز... این همه آتش سزای توست
	خانه \| ارتباط \| مدیریت \|بازدید امروز:501

ایدین :: 84/1/31:: 1:16 صبح
رز زرد رز زرد یاد بیچارگی است تو به فکری که چه کردم با تو؟ گره هایی که مرا می خوابند من خزان سردم و سکوتی که پر از شرم کتاب درد است کودکی می جنگد و غروری رنچور بوسه باران گناهان من است وائزان شیفته اند روی من سیلابیست خون به کارون بزرگ قصه آیسگی تن مان را دارد رز زرد یاد بیچارگی است کوچه مردود شده کاغذکهای نیایش همه جعلی بودند صورت زشت و تباه مردان هرزگی های مجاز مکر باران و فریب اسفند جان غمگین عبوری محکوم همه در مردمک چشم اثیری مرده همه نفرین مرا گم کردند یاد من بی یاد است و لبی تشنه گوناگون لبان من نیست من نخواهم خندید رز زرد یاد بیچارگی است دل من دلتنگ است سالی بگذشته شوق من بد آدخ تن آدیشه من گرمی لمس تو را گم کرده روی مهتاب نخواهم خوابید آسمان مرد غریبیست پس از آنشبها روی من گاه گداری باران قصه ها می سازد من بخوابی دلگیر می سرایم این خطهای خداحافظ را من چرا اینجایم؟ آشمالان همه گرداگردم روی دستان ضعیفم رز زردی مرده رز زرد یاد بیچارگی است
نظرات شما ()